Qiu Jin (1875-1907), naceu en Shaoxing, provincia de Zhejiang. Foi unha importante revolucionaria e unha das primeiras feministas da historia moderna de China. Qiu Jin naceu nunha familia pobre, pero grazas aos seus propios esforzos e educación, converteuse nunha muller destacada. Participou en moitas actividades contra o feudalismo e o dominio imperial, defendendo a igualdade entre homes e mulleres, a democracia e a liberdade. Qiu Jin participou activamente na promoción da educación e a emancipación da muller. Foi arrestada e executada durante a loita revolucionaria á idade de 31 anos. Os feitos e o espírito de Qiu Jin inspiraron a moitas mulleres posteriores e converteuse nunha das pioneiras do movemento de liberación da muller en China.

Aínda que Qiu Jin non publicou libros directamente, algúns dos seus discursos, artigos e cartas compiláronse posteriormente en libros e publicáronse en varias publicacións. As principais obras de Qiu Jin recóllense nas "Obras completas de Qiu Jin" e os "Poemas seleccionados de Qiu Jin".

Christine Nöstlinger (1936-2018) österreichische Schriftstellerin

Sie wuchs in einer Arbeiterfamile auf und bezeichnete sich als „wildes und wütendes Kind“. Als Erwachsene wurde sie eine der wichtigsten Kinder- und Jugendbuchautorinnen ihrer Zeit. Ein Beweis dafür sind internationale Preise wie der Hans-Christian-Andersen-Preis und der Astrid-Lindgren-Preis

Ihr erstes Buch, „Feuerrote Friederike“ (1970), handelt über ein rothaariges Mädchen, das oft gehänselt wird. Weitere bekannte Romane sind „Maikäfer flieg!“, "Konrad oder das Kind aus der Konservenbüchse" oder der Briefroman „Liebe Susi, lieber Paul“. Insgesamt sind es über 140 Stück.

Im Juni 2018 erklärte Christine Nöstlinger, keine Kinderbücher mehr zu schreiben, wegen ihres Alters und weil sie „heutige Kinder“, die am Smartphone sitzen und Fantasy lesen, nicht mehr verstehe.

Christine Nöstlinger (1926-2018) escritora austriaca

Medrou nunha familia obreira e lembraba ter sido unha nena “salvaxe e ​anoxada”. Como adulta, converteuse nunha das principais autoras de ​literatura infantil e xuvenil da súa época. Mostra diso é que recibiu ​premios internacionais como o premio Andersen e o premio Astrid ​Lindgren.

O seu primeiro libro “Federica a roxa” (1970) trata sobre as burlas a unha ​rapaza de cabelo roibo. Outras novelas coñecidas da autora son “Voa, ​abellón!”, “Conrad ou o neno que saiu dunha lata de conservas” ou a ​novela epistolar “Querida Susi, querido Paul”. En total escribiu máis de ​140 libros.

En xuño de 2018 a autora manifestou que non ía escribir máis libros, pola ​súa idade e porque xa non entendía aos “nenos de hoxe”, que pasan horas ​co smartphone e len novelas de fantasía.

Anna Amalia von Preußen (1739-1807) Mözenin

Anna Amalia wurde als Prinzessin im Schloss Wolfenbüttel (Braunschweig) geboren. Dort erlebte Anna Amalia ein ausgeprägtes kulturelles Leben. Diese Erfahrungen prägten Anna Amalias spätere Politik als Regentin in Weimar. 756 wurde die Prinzessin, noch ein Teenager, mit dem 18-jährigen Herzog von Sachsen-Weimar-Eisenach verheiratet. Danach fuhren die jungen Eheleute in das kleine Provinzstädtchen Weimar, die Residenz der Herzöge. Durch die Misswirtschaft des vorigen Herzogs war das kleine Land völlig verarmt. Hinzu kam der Siebenjährige Krieg zwischen Preußen und Österreich (1756-1763). Der Herzog starb kurz nach der Ehe, und Anna Amalia wurde mit 19 Jahren zur Regentin. Wichtig war ihr trotz der finanziellen Misere die Förderung der Künste und Wissenschaften. Sie baute eine Bibliothek und eröffnete einen Theatersaal. Am Wichtigsten war aber, dass sie die bekanntesten Autoren ihrer Zeit in das Weimarer Hof holte, darunter Wieland, Goethe und Herder, so dass Weimar das Kulturzentrum des damaligen Deutschlands wurde. Die Bibliothek, die sie gründete, heißt jetzt Anna-Amalia-Bibliothek, hat über eine Million Bücher und zählt zur Unesco-Welterbe.

Anna Amalia de Prusia (1739-1807) Mecenas

Anna Amalia naceu xa princesa no palacio de Wolfenbüttel, en Braunschweig. Alí medrou nun contexto de grande movemento cultural, o que marcaría despois a súa política como rexente en Weimar. En 1756 a princesa, aínda unha adolescente, foi casada co duque de Saxonia-Weimar-Eisenach, que tiña daquela 18 anos. A parella instalouse na pequena e provinciana cidade de Weimar, a residencia dos duques. Debido á mala xestión do anterior duque, o ducado estaba completamente empobrecido. A isto uniuse a Guerra dos Sete Anos entre Prusia e Austria (1756-1763). O duque morreu pouco despois do casamento, e con 19 anos Anna Amalia convertiuse en rexente. A pesar da miseria financieira, apoiou a arte e as ciencias. Construiu unha biblioteca e abriu un teatro. Pero o seu legado máis importante foi que trouxo á corte de Weimar aos autores máis importantes do seu tempo, entre eles Wieland, Goethe und Herder, convertindo así a Weimar no centro cultural da Alemaña da época. A biblioteca que fundou leva agora o seu nome, contén máis dun millón de libros e é patrimonio da Unesco.

ENGLISH

Mary Wollstonecraft Shelley (30 August 1797–1 February 1851) was an English novelist known for writing the Gothic novel Frankenstein; or, The Modern Prometheus (1818), an early example of science fiction. She also edited and promoted her husband’s works, Romantic poet and philosopher Percy Bysshe Shelley. Her father was the political philosopher William Godwin and her mother was the philosopher and women's rights advocate Mary Wollstonecraft. Until the 1970s, she was known for her efforts to publish her husband's works and for her novel Frankenstein. Her works argue that cooperation and sympathy, particularly as practiced by women in the family, were key to reforming civil society. This view challenged her husband and her father’s individualistic Romantic ethos.

Helen Beatrix Potter (28 July 1866–22 December 1943) was an English writer, illustrator, natural scientist, and conservationist, best known for her children's books featuring animals, such as The Tale of Peter Rabbit (1902). Her books have sold more than 250 million copies. An entrepreneur, she was a pioneer of character merchandising. In 1903, Peter Rabbit was the first fictional character to become a patented stuffed toy. Born into an upper-middle-class household, Potter was educated by governesses and grew up isolated from other children. She had numerous pets and spent holidays in Scotland and the Lake District, developing a love of landscape, flora, and fauna, all of which she closely observed and painted. In her thirties, Potter self-published the highly successful children's book The Tale of Peter Rabbit. Following this, Potter began writing and illustrating children's books full-time. Potter died of pneumonia and heart disease in 1943, leaving almost all her property to the National Trust.

Helen Beatrix Potter (28 xullo 1866-22 decembro 1943) foi unha escritora inglesa, ilustradora, científica e conservacionista, coñecida polos seus libros infantis con personaxes animais, coma The Tale of Peter Rabbit (1902). Os seus libros venderon máis de 250 mil copias. Como empresaria, foi pioneira na comercialización de personaxes, pois, en 1903, Peter Rabbit foi o primeiro xoguete patentado. Dunha familia de clase media-alta, foi educada por institutrices e creceu illada do contacto con outros nenos. Tivo innúmeras mascotas e pasaba as vacacións en Escocia e no Distrito dos Lagos, onde desenvolveu ese amor pola natureza e as paisaxes que comezou a pintar. Aos trinta, autopublicou o éxito The Tale of Peter Rabbit. Desde entón, escribiu e ilustrou contos a tempo completo. Morreu de neumonía e fallo cardíaco en 1943, deixando case todo ao National Trust.

María Juana Moliner Ruiz (30 de marzo 1900-22 de xaneiro 1981) foi unha bibliotecaria, arquiveira, filóloga e lexicógrafa española, autora do Diccionario de uso del español. A súa labor como bibliotecaria foi recoñecida a nivel internacional. Tras estudar a Licenciatura de Filosofía e Letras na Universidade de Zaragoza, aprobou a oposición de arquiveiros e bibliotecarios. Docente e comunicadora, defendía o papel central da cultura como vehículo para a rexeneración da sociedade. Represaliada trala Guerra Civil, en 1950 comeza a traballar no seu dicionario, publicado pola Editorial Gredos en 1967. Xubilada en 1970, unha arteriosclerose cerebral privouna da súa lucidez desde 1975 ata o seu falecemento.

Assia Djebar, pseudonyme de Fatima-Zohra Imalhayène, est une écrivaine algérienne d’expression française née en 1936 à Cherchell (Algérie) et morte à Paris en 2015. Autrice de nombreux romans (La Soif, Les Alouettes naïves, Loin de Médine, L’amour, la fantasia, Vaste est la prison...) nouvelles, poésies et essais, elle a écrit aussi pour le théâtre et a réalisé plusieurs films de nature documentaire (La Nouba des Femmes du Mont Chenoua). Assia Djebar est considérée comme l'une des femmes de lettres les plus célèbres et les plus influentes du Maghreb. Elle a été élue à l'Académie française en 2005, devenant ainsi la première écrivaine nord-africaine à y être reçue. Les œuvres de Assia Djebar partent souvent de l’individuel, voire de l’autobiographique, pour évoquer des thèmes collectifs. Elle a ainsi à plusieurs reprises dépeint la situation de sa génération, confrontée aux valeurs de deux communautés et de deux cultures. Une bibliothèque du 20ème arrondissement de Paris porte son nom.

Assia Djebar, nada en 1936 en (Alxeria) e falecida en 2015 en París, é unha escritora alxerina de fala francesa. Autora de numerosas novelas (La Soif, Les Alouettes naïves, Loin de Médine, L'amour, la fantasia, Vaste est la prison...), contos, poemas e ensaios, escribiu tamén para o teatro e dirixiu varias películas de natureza documental (La Nouba des Femmes du Mont Chenoua). Assia Djebar é considerada unha das mulleres de letras máis famosas e influentes do Magreb. Foi elixida para a Academia Francesa en 2005, converténdose na primeira escritora do norte de África en ser admitida alí. As obras de Assia Djebar parten a miúdo do individual, mesmo do autobiográfico, para evocar temas colectivos. Retratou así en varias ocasións a situación da súa xeración, enfrontada cos valores de dúas comunidades e dúas culturas. Unha biblioteca do distrito 20 de París leva o seu nome.

Benoîte Groult (1920, Paris-2016, Hyères) est l'autrice d'une oeuvre importante et la fondatrice d'un féminisme moderne. A travers ses livres et ses articles, elle a été une ardente militante de la cause des femmes. La nouvelle bibliothèque Benoîte Groult (14ème à Paris) lui rend hommage en portant son nom. Journaliste et romancière, elle se lance sur la scène littéraire, tout d'abord avec sa sœur Flora: Journal à quatre mains (1958), roman d'inspiration autobiographique sur la période de l'Occupation, Le Féminin pluriel (1965), Il était deux fois (1967). Elle est par la suite l'autrice de plusieurs best-sellers: La Part des choses (1972), Ainsi soit-elle (1975), Les Trois-Quarts du temps (1983), Les Vaisseaux du cœur (1988), La Touche étoile (2006) et Mon évasion (2008). Son féminisme est une clé de lecture essentielle de son parcours, un identifiant de sa personnalité. Dans son essai Ainsi soit-elle (1975), vendu à 1 million d'exemplaires, elle est la première à dénoncer publiquement les mutilations génitales féminines.

Benoîte Groult (1920, París-2016, Hyères) é autora dunha obra importante e fundadora do feminismo moderno. A través dos seus libros e artigos, foi unha ardente activista pola causa das mulleres. Unha nova biblioteca Benoîte Groult (distrito 14 en París) réndelle homenaxe levando o seu nome. Xornalista e novelista, lanzouse ao panorama literario, primeiro coa súa irmá Flora: Journal à quatre mains (1958), unha novela de inspiración autobiográfica sobre o período da Ocupación, Le Féminin pluriel (1965), Il était deux fois (1967). Posteriormente foi autora de varios bestsellers: La Part des choses (1972), Ainsi soit-elle (1975), Les Trois-Quarts du temps (1983), Les Vaisseaux du coeur (1988), La Touche étoile (2006) e Mon évasion (2008). O seu feminismo é unha clave esencial para comprender a súa andaina, un identificador da súa personalidade. No seu ensaio Ainsi soit-elle, do que vendeu 1 millón de exemplares, é a primeira en denunciar publicamente a mutilación xenital feminina.

George Sand (Paris, 1804–Nohant-Vic, 1876), de son vrai nom Amantine Aurore Lucile Dupin de Francueil, est une écrivaine, journaliste et dramaturge considérée comme l'une des figures majeures de la littérature française du XIXe siècle. Elle est notamment connue pour ses romans champêtres où elle dépeint avec réalisme les conditions de vie des paysans et des classes populaires—Lélia (1833), La Mare au diable (1846). Au-delà de son œuvre littéraire, George Sand a marqué son époque par sa personnalité et sa liberté de pensée. Engagée politiquement et socialement, elle a pris position en faveur de la révolution de 1848 et de la lutte pour l'égalité des droits des femmes. Elle a défié les normes sociales de son temps en portant des vêtements masculins et en menant une vie indépendante.

George Sand (Paris, 1804–Nohant-Vic, 1876), nome de pluma de Amantine Aurore Lucile Dupin de Francueil, é unha escritora, xornalista e dramaturga considerada unha das principais figuras da literatura francesa do século XIX. É sobre todo coñecida polas súas novelas campestres nas que describe con realismo as condicións de vida dos labregos e das clases populares—Lélia (1833), La Mare au diable (1846). Alén da súa obra literaria, George Sand marcou a súa época pola súa personalidade e a súa liberdade de pensamento. Comprometida política e socialmente, apoiou a revolución de 1848 e a loita pola igualdade dos dereitos da muller. Desafiou as normas sociais do seu tempo ao vestir roupa masculina e levar unha vida independente.

María do Carme Kruckenberg Sanjurjo, nada en Vigo o 3 de xuño de 1926 e finada na mesma cidade o 16 de maio de 2015. En febreiro de 1938 participou como actriz na estrea da obra de teatro de Álvaro Cunqueiro Érase una vez... Estudou pola súa conta idiomas, historia, ciencias, literatura etc., converténdose nunha autodidacta. Viviu na Arxentina de 1949 a 1953, onde coñeceu moitos escritores galegos emigrados e arxentinos. De novo en Madrid, participou nas reunións do Café Gijón. Posteriormente, tras volver a Galicia, traballou como delegada científica nos Laboratorios Servier. Autora principalmente de poesía, pero tamén de contos e tradutora. Colaborou con diversas revistas e diarios, sobre todo no Faro de Vigo.

Escritora e violinista, destacou pola forza da súa voz e polo seu compromiso social. Nada na Coruña, en 1957 e finada na mesma cidade en 2004. Licenciada en Filoloxía Hispánica e Filoloxía Galego-Portuguesa pola Universidade de Santiago de Compostela, foi tamén titulada superior en violín. Formou parte da Orquestra de Santiago de Compostela desde 1985 e, máis tarde, da Xove Orquestra de Galicia, así como de diversos grupos de cámara galegos. Desenvolveu unha intensa actividade cultural: deu seminarios, recitais de poesía e palestras, entre outros. Colaborou en varias publicacións, entre elas, Man Común, A Nosa Terra, Festa da Palabra Silenciada, Tempos Novos, Grial, Luzes de Galiza, Agália, Boletín Galego de Literatura, A Trabe de Ouro, Enclave ou Página abierta.

Nada en Teruel é unha ensaísta galega. A súa familia trasladouse a Ordes cando tiña 9 anos. Estudou Filosofía e Letras na Universidade de Santiago de Compostela. Exerceu a docencia na Facultade de Filosofía e Letras, posteriormente de Filoloxía, de 1970 a 1975, e na Escola Universitaria de Formación do Profesorado desde 1972. Obtivo a titularidade de Didáctica da Lingua e a Literatura Galega en 1984 e a cátedra en 1994. Colabora habitualmente con múltiples revistas literarias como Alameda, Murguía, Lenguaje y Textos, Andaina, Primeras Noticias, Revista Interuniversitaria de Formación del Profesorado, Cuadernos de Pedagogía, Agália etc. As súas liñas de investigación preferentes son: Lingua, Literatura, Xénero e Memoria histórica. En 2011, recibiu da Academia Galega do Audiovisual o Premio Mestre Mateo ao mellor documental, por As silenciadas, que foi dirixido por Pablo Ces e coproducido por ela, cun guión baseado no seu libro Mulleres na guerrilla antifranquista. Durante a década dos anos 80, comezou un traballo de investigación no que realizou a biografía de máis de 400 mulleres galegas, dende o século IV e até 1975, que deu como froito o libro Elas (2015).

Scrittrice, professoressa di religione, ha lavorato in una centrale termoelettrica e vendendo aspirapolveri per telefono. Nel 2006 pubblica Il mondo deve sapere, tragicommedia sul mondo dei Call Center. Nel 2009 pubblica Accabbadora, sull’eutanasia nella sardegna degli anni ‘50. Poi Ave Maria, dove fonde la formazione cattolica col femminismo, approfondito in God Save the Queer e in cui reinterpreta la figura della Madonna. La sua critica al patriarcato continua negli anni successivi in L’incontro, nel saggio sul femminicidio L’ho uccisa perché l’amavo. Falso!, Chirù.

Attivista femminista e intellettuale. Co-creatrice del podcast Morgana in cui raccontava biografie di donne (e uomini) che “tua madre non approverebbe”.

Escritora, profesora de relixión, traballou nunha central termoeléctrica e vendendo aspiradores por teléfono. No 2006 publicou Il mondo deve sapere, traxicomedia sobre o mundo dos call centers. No 2009 publicou Accabbadora, sobre a eutanasia na Cerdeña dos anos cincuenta. Despois Ave Maria, fundindo a formación católica co feminismo, profundizado en God save the queer e na que reinterpretaba a figura da Virxe. A súa crítica ao patriarcado segue nos anos seguintes en L’incontro, no ensaio sobre o feminicidio L’ho uccisa perché l’amavo. Falso!, Chiru’.

Activista feminista e intelectual. Co-creadora do podcast Morgana, no que contou biografías de mulleres (e homes) que “túa nai non aprobaría”.

Natalia Ginzburg (Palermo 1916 – Roma 1991) fu una scrittrice italiana conosciuta per il suo stile semplice e diretto, spiccò per la sua abilità nel ritrarre la famiglia, la guerra e la vita quotidiana. Scrisse romanzi, saggi, testi teatrali e racconti brevi.

Fra tutti, "Le voci della sera" (la vita nelle fabbriche) e "Lessico famigliare" (il più autobiografico). Ginzburg fu una figura importante nella letteratura italiana del dopoguerra e ricevette numerosi premi per il suo lavoro, compreso il prestigioso Premio Strega (1963).

Morì nel 1991, lasciando un patrimonio letterario tuttora rilevamnte nell’attualità.

Carolina Maria de Jesus foi uma escritora brasileira nascida em 1914. Apesar de ter apenas dois anos de escola, tornou-se escritora e ficou famosa em 1960 com a publicação de seu livro Quarto de despejo: diário de uma favelada, onde relata o seu dia a dia na favela do Canindé, na cidade de São Paulo. Afinal, são as memórias de uma mulher negra que via a escrita como a forma de sair da invisibilidade social em que se encontrava. Hoje é considerada uma das mais importantes escritoras negras da literatura brasileira.

Carolina Maria de Jesus foi unha escritora brasileira nada en 1941. A pesar de asistir á escola só dous anos, converteuse en escritora e fíxose famosa en 1960 coa publicación do seu libro Quarto de despejo: diário de uma favelada , onde relata o seu día a día na favela do Canindé, na cidade de San Paulo. Ao fin e ao cabo, son as memorias dunha muller negra que vía a escrita como a forma de saír da invisibilidade social na que se atopaba. Considerase unha das máis importantes escritoras negras da literatura brasileira na actualidade.

Paulina Chiziane nasceu em 1955, em Moçambique. Na juventude, atuou na Frente de Libertação de Moçambique (Frelimo), durante a Guerra de Independência, e só publicou seu primeiro romance — Balada de amor ao vento em 1990.

Seu livro mais famoso é Niketche: uma história de poligamia. Essa narrativa apresenta as principais características literárias das obras da autora, como a prevalência da voz feminina. Além disso, é possível perceber que a escritora usa seus romances para fazer crítica de costumes e destacar a diversidade cultural de seu povo.

Paulina Chiziane naceu en 1955, en Mozambique. Na súa xuventude participou na Frente de Libertação de Moçambique (Frelimo), durante a Guerra da Independencia, e só publicou o seu primeiro romance, Balada de amor ao vento, en 1990.

O seu libro máis famoso é Niketche: uma história de poligamia. Esa narrativa presenta as principais características literarias das obras da autora, como o predominio da voz feminina. Ademais diso, é posíbel percibir que a escritora usa os seus romances para facer crítica dos costumes e destacar a diversidade cultural do seu pobo.

Carolina Michaëlis de Vasconcelos (Berlim 1851–Porto 1925) foi uma crítica literária, escritora e lexicógrafa. Foi a primeira mulher a leccionar numa universidade portuguesa (Coimbra) e uma das duas primeiras a entrar na Academia das Ciências. Teve grande importância como mediadora entre a cultura portuguesa e a cultura alemã e destacar o seu contributo com o feminismo pois tentou fundar em Portugal um conselho nacional feminino. Desenvolveu um intenso trabalho de investigação da cultura lusa que se vê refletido em dicionários, estudos literários e históricos, de folclore e linguística.

Carolina Michaëlis de Vasconcelos (Berlín 1851–Oporto 1925) foi unha crítica literaria, escritora e lexicógrafa. Foi a primeira muller en impartir docencia nunha universidade portuguesa (Coimbra) e unha das dúas primeiras en entrar na Academia das Ciências. Tivo grande importancia como mediadora entre a cultura portuguesa e a cultura alemá e destaca a súa contribución co feminismo, pois tentou fundar en Portugal un consello nacional feminino. Desenvolveu un intenso traballo de investigación da cultura lusa que se ve reflectido en dicionarios, estudos literarios e históricos, de folclore e lingüística.